skip to Main Content

Column Bert Zwart: Sportfondsenbad

3a-600x398

Luister hier de laatste aflevering van Sport in de Regio:

Luister hier de laatste aflevering van Sport in de Regio:

Als de blauwwitte Bus van firma Oosterom voor de school parkeerde begon ik al te hyperventileren… we moesten weer naar het Sportfondsenbad… schoolzwemmen! Ik had er ‘n bloedhekel aan! Ik was bang voor water en nóg banger voor Tante Nel!

Zodra je de hal binnenliep van het Sportfondsenbad greep de chloorlucht je al naar de keel. Boven het kassa-loket kon je, op de eerste verdieping achter ‘n groot raam, de instructeurs al zien popelen om ons zeer gedisciplineerd te gaan leren zwemmen. Ik kon me nooit aan de indruk onttrekken dat ik bij hun iets zag van: “die ettertjes zullen we eens eventjes flink NAT laten gaan!”. Wanneer we via de zijtrap, langs het peuterbad, bij het grote zwembad aankwamen werden we geacht om in ‘n rij te gaan staan langs de rand. Het opperhoofd der instructeurs, Tante Nel alias Kapitein Haak, nam dan triomfantelijk plaats op de rand aan de kop van het zwembad en sprak ons steeds weer vermanend toe! Ze overzag de leerlingen die aan beide kanten stonden opgesteld, vertelde in ‘t kort wat er vandaag van ons verlangd werd, en middels het blazen op haar fluitje wisten we dat de les zou gaan beginnen… Tante Nel deed haar naam als Kapitein Haak het meeste eer aan wanneer je drukdoende was tijdens de rugslag je hoofd boven water te houden. Je voelde dan plotseling de enorme haak om je nek die je omhoog trok… verschrikt keek je dan zo goed en zo kwaad als het kon naar de zijkant en zag je Tante Nel met die lange stang, waaraan de “nek klem” bevestigd zat, staan commanderen… met ‘n smadelijke glimlach op haar gezicht!

Ze kon ook best heel aardig zijn

Maar op zo’n moment zou je het liefst een hele harde ruk aan die stang willen geven zodat dientengevolge Tante Nel naast je in het water zou komen te spartelen! Toch heb ik dankzij het vermaarde schoolzwemmen mijn A en B weten te behalen, én toch ook deels met Dank aan de lessen van Tante Nel!

Het Sportfondsenbad geeft mij natuurlijk ook hele mooie herinneringen! Zo heb ik menig baantje gezwommen met mijn moeder en mijn opa tijdens het zogenaamde “lunchuurtje”, en heb ik veel tijd gespendeerd tijdens de zomervakanties in het Buitenbad! Meisjes versieren, waterpolo, duik-capriolen uithalen, je tegoed doen aan snoep/chips/ijsjes en voetballen op het enorme grasveld waar je tegenwoordig alleen nog maar kunt tennissen… Het Binnenbad onderging in de loop der jaren ‘n ware metamorfose en deed niet langer ónder voor ‘n zwemparadijs zoals men dat kende van CenterParcs! Ik moet bij deze ruiterlijk toegeven dat ik er al zo’n 35 jaar niet meer binnen ben geweest, maar als ik er langs fiets komt alles weer naar boven en kan ik ‘n glimlach niet onderdrukken… en mis Tante Nel! Maar ik mis absoluut NIET de hoge duikplank waar ik voor het behalen van het B-diploma verplicht vanaf moest springen. Er waren erbij die zelfs dorsten te duiken vanaf die Hoogte! Er waren clowns bij die vanaf die Hoge ‘n “bommetje” maakten! Er was er zelfs ééntje die ‘n saldo sprong… En ik? Ik liep heel voorzichtig en trillend naar het eind van de Plank, wilde teruggaan maar de volgende stond al achter mij klaar om te springen… Tante Nel stond beneden op haar bekende plek en schalde door de ruimte: “Kom op! Springen! Anders géén B!”. Rechtstandig liet ik mij naar beneden vallen, en om de duizelingwekkende snelle daling ietwat af te remmen spreidde ik mijn benen…

Het is een Godswonder dat ik nog kinderen heb mogen maken/krijgen ondanks Tante Nel!

Back To Top